Przed włoskim sądem (miejscowość Viterbo, na północ od Rzymu) rozpatrzono pozew o prawdziwość przekazu biblijnego. Jednym z argumentów podważających jego autentyczność i rzetelność była niezgodność w listach imion Apostołów Jezusa zapisanych w Nowym Testamencie. Jest ich cztery:
Mat. 10:2-4
2. A te są imiona dwunastu apostołów: pierwszy Szymon, którego zwano Piotrem, i Andrzej, brat jego, i Jakub, syn Zebedeusza, oraz Jan, brat jego, 3. Filip i Bartłomiej, Tomasz i Mateusz, celnik, Jakub, syn Alfeusza, i Tadeusz, 4. Szymon Kananejczyk i Judasz Iskariot, ten, który go też wydał.
Mar. 3:16-19
16. Powołał ich więc dwunastu: Szymona, któremu nadał imię Piotr, 17. Jakuba, syna Zebedeusza, i Jana, brata Jakuba, i nadał im imię: Boanerges, co znaczy: Synowie Gromu, 18. I Andrzeja, i Filipa, i Bartłomieja, i Mateusza, i Tomasza, i Jakuba, syna Alfeusza, i Tadeusza, i Szymona Kananejczyka, 19. I Judasza Iskariotę, tego, który go wydał.
Łuk. 6:13-16
13. A gdy nastał dzień, przywołał uczniów swoich i wybrał z nich dwunastu, których też nazwał apostołami: 14. Szymona, którego nazwał Piotrem, i Andrzeja, brata jego, i Jakuba, i Jana, i Filipa, i Bartłomieja, 15. I Mateusza, i Tomasza, i Jakuba Alfeuszowego, i Szymona, zwanego Gorliwcem, 16. I Judasza Jakubowego, i Judasza Iskariotę, który został zdrajcą.
Dz.Ap. 1:13
13. A gdy tam przybyli, udali się na piętro, gdzie się zatrzymali Piotr i Jan, i Jakub, i Andrzej, Filip i Tomasz, Bartłomiej i Mateusz, Jakub Alfeuszowy i Szymon Zelota, i Juda Jakubowy.
W kwestii jedenastu apostołów nie ma żadnych problemów – pojawiają się u wszystkich ewangelistów (Autor Dziejów Apostolskich też napisał jedną z Ewangelii). Jedno imię jednak się rożni.
Rację ma skarżący, Pan Luigi Cascioli, który niegdyś uczył się na księdza, ale później został wojującym ateistą, że jeśli Biblia jest dokładna w 11 na 12 przypadków, a niedokładna w jednym, to jest nierzetelna! Coś jest prawdziwe i wiarygodne w całości albo wcale. Nie można być np. „częściowo dziewicą”.
Ta błaha z pozoru sprawa rozbieżności w spisie apostołów może więc mieć daleko idące konsekwencje dla podstaw wiary chrześcijan. Warto poważnie zbadać problem.
Obserwacja 1
Załóżmy na chwilę, że zapis Nowego Testamentu powstał w wyniku spisku Apostołów, późniejszych kopistów czy redaktorów tekstu. Mając złą wolę i będąc ludźmi wykształconymi, z pewnością potrafiliby sklecić cztery jednobrzmiące listy dwunastu imion. Jeśli nawet pomyliliby się Apostołowie, to pierwsi kopiści i późniejsi redaktorzy tekstu wyłapaliby potencjalny problem i „ujednolicili” listy. Tak się jednak nie stało. Musimy więc uznać, że przynajmniej byli uczciwi?
Co ciekawe ta różnica nie sprawiała im jakiejkolwiek trudności w akceptowaniu nieomylności i doskonałości Słowa Boga.
Wniosek 1
Autorzy Nowego Testamentu nie widzieli żadnego problemu w rozbieżności powyższych list – ani ich nie poprawili (jeśli byliby oszustami) ani nie przestali wierzyć w ich poprawność (a kładli wielokrotnie nacisk na sprawdzenie i możliwą weryfikację podawanych przez siebie informacji, np.:
Łuk. 1:1-4
Skoro już wielu podjęło się sporządzenia opisu wydarzeń, które wśród nas się dokonały, Jak nam to przekazali naoczni od samego początku świadkowie i słudzy Słowa, postanowiłem i ja, który wszystko od początku przebadałem, dokładnie kolejno ci to opisać, dostojny Teofilu, abyś upewnił się o prawdziwości nauki, jaką odebrałeś.
1 Kor. 15:3-6
Najpierw bowiem podałem wam to, co i ja przejąłem, że Chrystus umarł za grzechy nasze według Pism I że został pogrzebany, i że dnia trzeciego został z martwych wzbudzony według Pism, I że ukazał się Kefasowi, potem dwunastu; Potem ukazał się więcej niż pięciuset braciom naraz, z których większość dotychczas żyje, niektórzy zaś zasnęli;
Dz.Ap. 2:22
Mężowie izraelscy! Posłuchajcie tych słów: Jezusa Nazareńskiego, męża, którego Bóg wśród was uwierzytelnił przez czyny niezwykłe, cuda i znaki, jakie Bóg przez niego między wami uczynił, jak to sami wiecie. (Piotr zwraca się tu do niewierzących Żydów)
Obserwacja 2
Część Apostołów określana jest oprócz imion koligacjami rodzinnymi (brat, syn), cechami charakteru (Gorliwiec), zawodem (celnik) lub pochodzeniem (Kananejczyk). Daje się tu zauważyć pewna dowolność występowania bądź nie tych cech dodatkowych (celnik) a także ich zmienność (Szymon Kananejczyk, a dalej Szymon, zwany Gorliwcem).
Wniosek 2:
W tamtych czasach kwestia imion nie była tak jednoznaczna, jak dzisiaj, kiedy każdy ma w dowodzie wpisane imię (imiona) i nazwisko oraz PESEL – na chipa jeszcze musimy trochę poczekać. Nie budziło zdziwienia nazywanie tego samego człowieka za pomocą różnych, ale jednocześnie prawdziwych określeń.
Obserwacja 3
W czasach Jezusa teren Izraela był areną przenikania się wielu wpływów i kultur. Oprócz tradycyjnej spuścizny żydowskiej wielką rolę odgrywała wtedy cywilizacja grecka i rzymska (Nawet Nowy Testament został spisany w uproszczonym języku greckim – koine, co stanowiło owoc podbojów Aleksandra Macedońskiego). Częstym zwyczajem było więc nadawanie podwójnych imion (żydowskiego i greckiego bądź rzymskiego – hebr. Kefas, gr. Szymon),) lub ich tłumaczenie na grekę (hebr. Kefas, gr. Petros -w obu językach pochodne słowa skała, kamień, hebr. Tabitha, gr. Dorcas – Dz. 9:36 – gazela). W naszym kontrowersyjnym przypadku mamy do czynienia w dwu opisach (Ew. Łukasza i Dzieje Ap., obydwa autorstwa Łukasza) z imieniem typowo hebrajskim Juda, a u Mateusza i Marka z greckim Tadeusz.
Wniosek 3 pozostawiam Państwu?
